(more...) Seedorf is een van de succesvolste Nederlandse voetballers aller tijden. Hij won onder meer vier keer de UEFA Champions League en werd de eerste voetballer ter wereld die het toernooi won met drie verschillende clubs. Pelé nam Seedorf in 2004 op in zijn lijst van 125 beste nog levende spelers. Seedorf studeerde aan de prestigieuze Milaanse Bocconi-universiteit en werd daarom ook wel il professore (de professor) genoemd toen hij voor Milaan speelde. Seedorf debuteerde op zestienjarige leeftijd in het eerste elftal van Ajax tijdens de bekerwedstrijd bij VVV op 28 oktober 1992 als invaller voor Frank de Boer. Zijn Eredivisiedebuut maakte hij op 29 november 1992 tegen FC Groningen op een leeftijd van 16 jaar, 7 maanden en 28 dagen. Hij was daarmee tot september 2018 de jongste Ajax-debutant aller tijden. Anno 2008 won hij met drie clubs vier keer de Champions League. Na zijn eerste, met Ajax in 1995, transfereerde hij naar Sampdoria. Daar speelde hij één seizoen, waarna hij naar Real Madrid ging. Hier speelde hij 3,5 seizoen en won er zijn tweede Champions League in 1998 én de wereldbeker, in het najaar van 1998. In januari 2000 keerde hij terug in de Serie A bij Internazionale in Milaan. Aan het eind van het seizoen 2001/02 stapte Seedorf over naar AC Milan, waar hij in 2003 de eerste speler werd die met drie verschillende clubs de Champions League en de FIFA wereldbeker voor clubteams wint. In 2007 won hij deze met AC Milan opnieuw. Tot dan toe won geen enkele andere Nederlander als speler of trainer vier keer de Champions League/Europacup I. Tevens is Seedorf de Nederlandse voetballer met de meeste Europese clubwedstrijden op zijn conto. Na de gelijkgespeelde wedstrijd tegen Tottenham Hotspur FC op 9 maart 2011 kwam de teller op 150.

(more...) Op 29 november 1964 maakte hij vijf goals in een met 9-4 gewonnen wedstrijd tegen Ajax. In 1965 was hij verantwoordelijk voor een belangrijke gelijkmaker in de uiteindelijk gewonnen Europese wedstrijd tegen Real Madrid. In 1967 verkaste hij naar N.E.C., waar hij in zijn eerste seizoen clubtopscorer werd met negentien doelpunten. In 1968 werd hij vervolgens ingelijfd door Sparta dat op dat moment door trainer Wiel Coerver geleid werd. Coerver maakte van Venneker een rechtsback. Op die positie speelde hij in 1971 en 1972 vier interlands voor het Nederlands elftal. In 1975 verliet hij Sparta, na 228 competitiewedstrijden en 57 doelpunten. Venneker tekende een contract als speler/trainer bij het Franse AS Clermont-Ferrand, waar hij de opvolger werd van de Nederlander Klaas Nuninga. Na twee jaar keerde hij terug naar Nederland en opende hij een sportzaak in Hellevoetsluis. Hij nam rond 1980 deel aan de Mini-voetbalshow voor het team Rotterdam Ahoy'. Korte tijd was hij nog trainer van Al-Khaleej uit Saihat in Saoedi-Arabië.[1] [2]

(more...) In zijn eerste seizoen maakte hij in totaal 23 doelpunten in 32 wedstrijden en was hij topscorer van de Eerste divisie. Na een half jaar terug bij Feyenoord en een half jaar bij Club Brugge in België belandde Houtman opnieuw bij FC Groningen, dat dat seizoen promoveerde naar de Eredivisie. In de drie seizoenen dat hij bij Groningen speelde, scoorde hij regelmatig. Dit wekte opnieuw de interesse van Feyenoord. In de zomer van 1982 keerde Houtman terug in Rotterdam. Hij speelde vervolgens zijn meest succesvolle seizoen: met 30 doelpunten in 32 wedstrijden was hij Nederlands topscorer en eindigde hij als tweede op de lijst van Europese topschutters. Hiervoor ontving Houtman in Parijs de zilveren schoen uit handen van Eusébio. Op 7 september 1983 maakte hij zijn debuut voor het Nederlands elftal. In de EK-kwalificatiewedstrijd tegen IJsland maakte Houtman een van de drie doelpunten. Tussen 1983 en 1985 speelde Houtman acht interlands waarin hij zeven keer scoorde. In een vriendschappelijke wedstrijd tegen Denemarken scoorde hij twee keer. Zijn laatste wedstrijd voor Oranje was op 20 november 1985 tegen België. Ondanks winst en een doelpunt van Houtman wist Nederland zich in deze wedstrijd niet te kwalificeren voor het WK van 1986. Houtman was inmiddels opnieuw bij FC Groningen beland. In januari 1987 vertrok hij naar Sporting Lissabon en in oktober 1988 keerde hij weer terug naar Feyenoord. Dit was de derde keer dat Houtman terugkwam bij Feyenoord en dus de vierde keer dat hij bij de Rotterdamse club onder contract stond. Geen één andere voetballer keerde zoveel terug bij dezelfde club. Het seizoen erna tekende Houtman bij Sparta Rotterdam. In december 1991 mocht hij transfervrij vertrekken naar FC Den Haag. Hij leek na dat seizoen te stoppen, maar tekende in januari 1993 voor nog een half seizoen bij Excelsior. Houtman scoorde in totaal 238 doelpunten in 446 competitiewedstrijden.

(more...) De wedstrijd werd nu gespeeld op de eerste zondag na afloop van de Eredivisie. De eerste wedstrijd was Sparta tegen FC Kranenburg op 4 augustus 2001. De groepswedstrijden vonden allen plaats in augustus. Op 18 september begon met de eerste ronde de knock-outfase. Voor een opmerkelijke prestatie zorgde het reserve-elftal van Ajax, dat pas in de halve finale tegen FC Utrecht werd verslagen en in de achtste finales regerend bekerwinnaar FC Twente uitschakelde. Stormvogels Telstar haalde als enige club uit de Eerste divisie de kwartfinale, waarin het werd uitgeschakeld door Jong Ajax.

(more...) Tussen de ochtenddiensten en de middagdiensten op deze Paasdag van de Nederlands-hervormde kerk aan de Hoogstraat en de rooms-katholieke kerk aan de voormalige Houttuin[2] werd in de tuin van het huis van de eerste penningmeester, een pand gelegen aan het voormalige Oostvestplein[3] Sparta opgericht. De club werd opgericht door acht leerlingen in de leeftijd van 13 tot 16 jaar. Vijf van hen waren leerlingen van de toenmalige H.B.S. aan het Van Alkemadeplein.[4] De resterende drie waren leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium aan de Coolvest, de naam van de in 1888 nog niet gedempte Coolsingel. Alle oprichters en de overige eerste leden van Sparta woonden in de wijken Stadsdriehoek, Cool, Rubroek of Crooswijk. Sparta begon aanvankelijk als cricketclub, maar nadat de jongens een geschikte bal geschonken kregen, hielden ze zich vanaf juli 1888[5] ook bezig met de recentelijk uit het Verenigd Koninkrijk overgewaaide voetbalsport. In het eerste jaar van Sparta's bestaan speelde zijn leden hoofdzakelijk onderlinge wedstrijden. Deze werden tussen de 35-urige lesweek en de hierbij komende 20-urige werkweek in verschillende samenstellingen gespeeld bij de Delftsche Poort,[6] bij de brouwerij van Heineken[7] of op het plein van de Grote of Sint-Laurenskerk.[8]

(more...) Tussen 2001 en 2013 droeg het complex twaalf seizoenen lang de (sponsor)naam Univé Stadion. Van 2014 tot 2017 droeg het stadion de (sponsor)naam JENS Vesting.[1][2] Het stadion werd op 27 augustus 1977 geopend. Voor 6.500 toeschouwers wist vv Emmen te winnen van CVV Germanicus (3-1). Het stadion, met een totale capaciteit van 12.000, was destijds uitgerust met één zittribune en verhoogde staanplaatsen aan de overige zijden. In Emmen werd nog geen betaald voetbal gespeeld. Dit gebeurde pas vanaf 1985. Tijdens een belangrijke nacompetitiewedstrijd tegen sc Heerenveen in 1990 bevolkte een recordaantal van 12.000 toeschouwers het stadion. Begin jaren 90 maakte de KNVB bekend dat de Nederlandse voetbalstadions vanaf het jaar 2000 alleen nog maar uit zitplaatsen mochten bestaan. Vervolgens werden er verschillende plannen gelanceerd om het aantal zitplaatsen te vergroten. Daarbij werd ook gesproken over het bouwen van een nieuw stadion elders in Emmen. Zover kwam het niet; het stadion werd uiteindelijk vier keer gerenoveerd (in 1994, 1996, 1997 en 2001), zodat het nu nog uitsluitend 8.600 overdekte zitplaatsen telt. In 2005 werden in het stadion zes pouleduels en twee achtste finalewedstrijden van het WK onder 20 jaar gespeeld. Om het stadion geschikt te maken naar de normen van de FIFA onderging het stadion enkele aanpassingen. De hekken verdwenen uit het stadion en de lichtinstallatie werd vervangen. De lichtinstallatie bestaat sindsdien uit 120 schijnwerpers en heeft een verlichtingssterkte van ruim 1400 lux.

(more...) In de vijf seizoenen dat hij in Brussel speelde werd hij uitgeleend aan Heracles, waar hij aan 17 wedstrijden en 4 goals kwam, en Hamburger SV waar hij 22 wedstrijden speelde en 4 goals maakte. In 2006 verliet hij België om in de Eerste divisie te gaan spelen, bij AGOVV Apeldoorn. Daar werd hij in 2007 tweemaal uitgeleend aan West Bromwich Albion, en maakte in 2008 voor 2,5 jaar de definitieve overstap naar Engeland voor 200.000 pond. Van 2008 tot 2009 speelde hij 5 wedstrijden voor West Bromwich Albion. In 2008 werd hij uitgeleend aan Hereford United. Hier speelde hij 7 wedstrijden en scoorde 6 goals. In 2009 werd hij uitgeleend aan de Belgische eersteklasser KSV Roeselare. Hij maakte hier indruk en speelde 16 wedstrijden en scoorde 6 goals. Mede door hem kon Roeselare dat jaar eerste klasse overleven. Door zijn goede prestaties bij Roeselare kon hij in België blijven omdat eersteklasser Germinal Beerschot hem kocht. Mac-Donald begon zeer sterk bij de club en dit leidde tot interesse van de Belgische topclub Standard Luik. Ondanks de interesse van Standard besloot hij bij Germinal Beerschot te blijven. Van 2009 tot 2011 speelde hij 48 wedstrijden waarin hij 8 keer scoorde. In 2011 veranderde de naam van Germinal Beerschot naar Beerschot AC. Van 2011 tot 2012 speelde hij nog 85 wedstrijden voor Beerschot waarin hij 15 keer scoorde.

(more...) RCH won van Eindhoven met 2-1 en werd daarmee landskampioen. B Naar Eerste klasse B A Naar Eerste klasse A

(more...)later in het toernooi mochten instromen. Tussen 2006/07 en 2018/19 stroomden alle profclubs gelijktijdig in (vanaf de 1/32e finales). In 2019/20 zijn de clubs die actief zijn in de groepsfase van een Europees clubtoernooi vrijgesteld van de eerste ronde. De deelnemers zijn: De finale van het toernooi wordt sinds 1989 traditiegetrouw in Stadion Feijenoord afgewerkt en werd voorheen vaak op Hemelvaartsdag gespeeld. Later werd de finale verplaatst naar een eerdere datum, zodat deze plaatsvindt voorafgaand aan de play-offs in de Eredivisie. In 2010 bestond de finale uit veiligheidsoverwegingen uit twee wedstrijden. De finale ging toen tussen Ajax en Feyenoord en deze clubs mochten geen uitsupporters meenemen. Door de finale over twee wedstrijden te verdelen konden de supporters van beide ploegen een finale zien.

(more...) Alle thuiswedstrijden werden in winst omgezet en ook in de uitwedstrijden sprokkelde Sparta voldoende punten bijeen. Sparta kroonde zich tot winterkampioen, met vijf punten voorsprong op naaste achtervolger VVV Venlo. Sparta kwam voortvarend uit de winterstop terwijl de concurrentie punten bleef verspelen. Voorafgaand aan de thuiswedstrijd tegen Go Ahead Eagles, op zondag 28 februari, ontving de club uit handen van de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb de zogeheten Koninklijke Erepenning vanwege de maatschappelijke verdiensten van de ruim 125 jaar oude club uit Spangen.[14] Sparta won vervolgens het duel tegen de club uit Deventer met 3-1 en behaalde daarmee de dertiende thuisoverwinning op rij. Dat betekende een evenaring van het clubrecord uit het seizoen 1966/67. Sparta leek op sublieme wijze op het kampioenschap af te stomen, maar de maand maart bracht zorgen. Uit bij Oss en thuis tegen FC Emmen verbloemden late goals nog het slechte spel van Sparta, maar uit bij Almere werd tegen de eerste nederlaag sinds oktober 2015 aangelopen. Vervolgens kwam Sparta thuis tegen Fortuna Sittard, thuis tegen NAC Breda en uit bij Helmond Sport niet verder dan een 1-1 gelijkspel, waardoor Sparta in vier wedstrijden negen punten verloor en de voorsprong op VVV Venlo was geslonken tot zeven punten. Sparta herpakte zichzelf echter op tijd en op maandag 11 april werd een 3-1 overwinning op Jong Ajax behaald, daardoor kon Sparta niet meer ingehaald worden en werd het kampioen.[15] In de resterende drie wedstrijden van het seizoen was de pijp duidelijk leeg en werd er alleen nog gewonnen in de uitwedstrijd bij MVV Maastricht. Uit bij Volendam verloor Sparta met 2-0 en Dordrecht bezorgde Sparta op de laatste speeldag zijn eerste thuisnederlaag, het werd 2-3.[16]