(more...)en in de seizoenen 1985/86-1989/90 weer tot een vaste speler in de middenmoot.

(more...) Het seizoen begon redelijk met onder meer een historische 12-1 thuisoverwinning op Almere City. Debutant Johan Voskamp scoorde acht keer in die wedstrijd. In de eerste periode eindigde Sparta op een tweede plek en de verwachting was dat de club zou meedoen om het kampioenschap. De prestaties werden na de goede start echter minder en minder, daardoor eindigde uiteindelijk op de negende positie, de slechtste rangschikking uit de historie. Jan Everse en Rob Baan waren inmiddels opgestapt en interim-trainer Jos van Eck kon het tij niet keren. Als dank voor de geleverde 'prestaties' werden tot vreugde van de supporters meer dan vijftien spelerscontracten door de nieuw aangetreden directie niet voortgezet. Tevens werd Wiljan Vloet aangesteld in een dubbelfunctie als algemeen en technisch directeur. Hij volgde hiermee Peter Bonthuis en Rob Baan op.

(more...) Hij maakte tijdens zijn actieve carrière als speler vooral furore bij Ajax en AC Milan. In Amsterdamse dienst won de spits onder meer drie landstitels en de Europacup II. In 1987 nam hij afscheid van het Nederlandse publiek en zette hij zijn loopbaan voort in Italië bij AC Milan. Daar speelde hij een rol bij het behalen van enkele grote prijzen, waaronder drie keer de Europacup I / UEFA Champions League, twee wereldbekers en drie keer de Europese Supercup.[3] In 1988 wist Van Basten met het Nederlands elftal Europees kampioen te worden in West-Duitsland. De treffer die Van Basten maakte in de finale tegen de Sovjet-Unie wordt door voetbalfans nog steeds gezien als een van de meest memorabele doelpunten ooit. Op 17 augustus 1995 nam Van Basten op 30-jarige leeftijd vroegtijdig afscheid van het profvoetbal wegens een ernstige enkelblessure. Op dat moment was hij al bijna twee en een half jaar niet meer aan spelen toegekomen, sinds zijn laatste duel tegen Olympique Marseille in de finale om de UEFA Champions League.

(more...) Sinds maart 1972 vormt Stadion De Koel de thuisbasis voor VVV-Venlo. Dit stadion bevindt zich letterlijk in een kuil (koel is Venloos dialect voor kuil) gelegen aan de Kaldenkerkerweg, boven op de steilrand in het oosten van Venlo. Het stadion wist ooit 24.500 toeschouwers te herbergen tijdens de wedstrijd VVV-Ajax in 1977 (2-2). In 2004 werd De Koel grondig verbouwd. Het onderkomen is sinds 2005 door het leven gegaan als Seacon Stadion -De Koel-, vanaf 2019 als Covebo Stadion -De Koel-.[1] VVV is voortgekomen uit voetbalvereniging De Gouden Leeuw die eind negentiende eeuw door een groep vrienden in Venlo was opgericht. Er vonden nog enkele naamswijzigingen plaats, zo was de ploeg ook enige tijd bekend als Valuas. Uiteindelijk besloot men op 7 februari 1903 de naam in Venlose Voetbal Vereniging te veranderen, de huidige naam van de club. VVV mag zich hiermee tot een van de oudste verenigingen in het Nederlandse betaalde voetbal rekenen. In 1909 zijn de clubs VITOS en THOR opgegaan in VVV. In 1910 volgde Quick.[2] De eerste jaren van zijn bestaan kon VVV niet in de hoogste klasse van het Nederlandse voetbal uitkomen. Tot aan het seizoen 1911/12 was er namelijk in het zuidelijk Nederland geen Eerste klasse, terwijl er wel een oostelijke en een westelijke Eerste klasse was. Vanaf het seizoen 1912/13 kreeg ook het zuiden een eigen Eerste klasse. VVV maakte hier, met wisselend succes, vanaf de invoering deel van uit. Na afloop van het seizoen 1921/22, volgde degradatie naar de Tweede klasse. Hierna speelde de ploeg vrij lang in de Tweede klasse, waarin gedurende diverse seizoenen het kampioenschap werd behaald. Het lukte niet om daarna te promoveren naar de Eerste klasse. Na het einde van de Tweede Wereldoorlog werd het aantal Eersteklassers uitgebreid, waarbij ook VVV hoorde. Tussen 1948 tot en met 1952 werd vieer maal op rij een vierde plaats behaald in de Eerste klasse. In 1953 kwam het tot een aanvaring met de KNVB, omdat zij VVV betichtte van betalingen aan spelers. De voetbalbond was traditioneel fel gekant tegen betalingen aan spelers. Betaald voetbal kwam er uiteindelijk toch nadat in 1953 de NBVB als professionele voetbalbond en tegenhanger van de KNVB werd opgezet. Het was echter niet VVV dat aan de NBVB-competitie deelnam, maar plaatsgenoot Sportclub Venlo '54 die op 3 augustus 1954 was opgericht. In deze beginfase van het betaalde voetbal speelde Sportclub Venlo '54 haar wedstrijden niet in Venlo, maar in Sportpark De Berckt in Baarlo. De eerste wedstrijd in het Nederlandse betaald voetbal, op 14 augustus 1954, was een oefenwedstrijd tussen Alkmaar '54 (voorloper van AZ) en Sportclub Venlo, die in Alkmaar met 3-0 gewonnen werd door de thuisploeg. Na de fusie van de KNVB en de NBVB, op 25 november 1954, fuseerden een dag later ook VVV en Sportclub Venlo. De nieuwe club droeg aanvankelijk de naam Sportclub VVV '03. In de eerste officiële KNVB-competitiewedstrijd wist de Venlose ploeg met 3-2 van Ajax in De Meer te winnen. In de jaren 50 en begin jaren 60 kon VVV een subtopper genoemd worden die regelmatig bovenin te vinden was. De club acteerde vanaf 1954 tot en met het 1962 op het hoogste niveau van het professionele voetbal. In dit tijdperk maakten onder meer de internationals Jan Klaassens, Faas Wilkes en Coy Koopal deel uit van de spelersgroep. In 1959 werd het grootste succes in de clubhistorie behaald met het winnen van de KNVB beker. In de finale werd de Haagse voetbalclub ADO in het eigen Zuiderpark Stadion met 4-1 verslagen. In 1960/61 werd de hoogste klassering voor VVV in de Eredivisie bereikt, de derde plaats, waarmee deelname aan de International Football Cup werd afgedwongen.

(more...)zuidkant van Varkenoord. Na oplevering van dat complex werd er begonnen met de realisatie van het nieuwe trainingscomplex voor de jeugd en amateurs van Feyenoord. Op 12 mei 2019 werd bekend dat de tribune van het vernieuwde Varkenoord vernoemd zou worden naar oud-speler en -trainer Giovanni van Bronckhorst. Op 23 augustus 2019 werd het vernieuwde Varkenoord officieel geopend door Giovanni van Bronckhorst en Robin van Persie. De eerste wedstrijd op het nieuwe hoofdveld werd de volgende dag gespeeld door Feyenoord Onder 17 dat het opnam tegen AEK Athene Onder 17. Die wedstrijd werd met 2-0 gewonnen door de Rotterdammers. Voorheen waren ook clubs als Maasstad Tediro, Lombardijen en R.V. & A.V. Overmaas gevestigd op Sportcomplex Varkenoord. Inmiddels zijn FC IJsselmonde – (de fusieclub met daarin onder andere Lombardijen en Maasstad Tediro) – en R.V. & A.V. Overmaas gevestigd op Sportcomplex Olympia, dat aan Varkenoord grenst. Hier is ook HC Feijenoord gehuisvest.

(more...) Tussen de ochtenddiensten en de middagdiensten op deze Paasdag van de Nederlands-hervormde kerk aan de Hoogstraat en de rooms-katholieke kerk aan de voormalige Houttuin[2] werd in de tuin van het huis van de eerste penningmeester, een pand gelegen aan het voormalige Oostvestplein[3] Sparta opgericht. De club werd opgericht door acht leerlingen in de leeftijd van 13 tot 16 jaar. Vijf van hen waren leerlingen van de toenmalige H.B.S. aan het Van Alkemadeplein.[4] De resterende drie waren leerlingen van het Erasmiaans Gymnasium aan de Coolvest, de naam van de in 1888 nog niet gedempte Coolsingel. Alle oprichters en de overige eerste leden van Sparta woonden in de wijken Stadsdriehoek, Cool, Rubroek of Crooswijk. Sparta begon aanvankelijk als cricketclub, maar nadat de jongens een geschikte bal geschonken kregen, hielden ze zich vanaf juli 1888[5] ook bezig met de recentelijk uit het Verenigd Koninkrijk overgewaaide voetbalsport. In het eerste jaar van Sparta's bestaan speelde zijn leden hoofdzakelijk onderlinge wedstrijden. Deze werden tussen de 35-urige lesweek en de hierbij komende 20-urige werkweek in verschillende samenstellingen gespeeld bij de Delftsche Poort,[6] bij de brouwerij van Heineken[7] of op het plein van de Grote of Sint-Laurenskerk.[8]

(more...) Fraser werd geboren in Suriname en verhuisde in 1974 op 8-jarige leeftijd naar Rotterdam-West. Zijn vader was een oud-militair en hij kreeg een strenge opvoeding.[1] Hij begon met voetballen bij RFC Rotterdam en kwam via die club op zijn 16e terecht bij Sparta, waar hij in de jeugd onder andere samenspeelde met Juul Ellerman en John Schuurhuizen. In 1984 studeerde Fraser af als automonteur, maar in plaats van te gaan werken in een garage tekende hij een profcontract voor 2 jaar bij Sparta.[2] Fraser maakte op 3 november 1984 zijn debuut in het betaald voetbal tegen Roda JC en kwam in twee jaar tijd uiteindelijk tot 12 wedstrijden in het eerste elftal. Hij speelde zijn wedstrijden voornamelijk als spits in het tweede. In de voorbereiding op het seizoen 1985-1986 raakte hij geblesseerd aan zijn enkel, waarna trainer Theo Vonk steeds minder interesse toonde in hem.[2] Hij wist mede hierdoor niet door te breken bij Sparta en in de zomer van 1986 tekende hij, na afloop van zijn contract, bij FC Utrecht, dat ongeveer 150 duizend gulden voor hem betaalde.[3]

(more...) Hij kwam op 17-jarige leeftijd uit voor het Nederlands jeugdelftal en kort daarna voor het Nederlands B-team. In 1954 maakte hij de overstap van Sparta naar plaatsgenoot Feijenoord. De reden was dat hij zwaar gepikeerd was door een weigering van zijn club om hem met het Nederlands jeugdelftal mee te laten gaan op een trip naar Turkije. Als Feijenoorder maakte hij op 16 oktober 1955 zijn debuut voor het Nederlands voetbalelftal, in een wedstrijd tegen België. In zijn tweede interland, op 6 november 1955 tegen Noorwegen, maakte Bosselaar twee van de drie Nederlandse doelpunten. Hij speelde tot 1962 in totaal zeventien interlands, waarin hij vier keer scoorde. In augustus 1956 kwam Bosselaar met Sparta tot overeenstemming om terug te keren naar de club waar hij was opgegroeid. Feijenoord was het daar echter niet mee eens en spande een arbitragezaak aan. Omdat Bosselaar in zijn contract had laten opnemen dat hij te allen tijde Feijenoord mocht verlaten voor Sparta, kreeg hij van de rechter gelijk. Hij zou tot het einde van zijn carrière in 1966 voor Sparta uitkomen. Met deze club won hij in 1958 de KNVB beker en in 1959 het landskampioenschap. Bosselaar speelde twee seizoenen als amateur voor het derde team van Sparta en ging in 1968 naar RKSV Leonidas, destijds uitkomend in de tweede klasse.[1][2] In 1971 stopte hij officieel bij het eerste team van Leonidas maar Bosselaar zou tot medio 1974 nog geregeld meespelen. Na beëindiging van zijn loopbaan als voetballer speelde hij nog diverse keren in het team van Nederlandse oud-internationals. Ook was hij nog actief als elftalleider, rondleider en ambassadeur van de Rotterdamse club. In 1988 werd hij benoemd tot Lid van Verdienste van Sparta en in 1999 tot erelid.

(more...) Door deze ontwikkeling hebben ruim honderd spelers Het Kasteel verruild voor andere clubs die wel subsidiegelden ter beschikking hadden.